این موادغذایی شامل موارد زیر است:
در گذشته، خاویار غذایی بود که ثروتمندان نمیخوردند و فقط غذای مردم فقیر بود.
در سال ۱۹۱۰ به علت ماهیگیری بیش از حد ماهیگیران، ماهیهای خاویار کم شدند و قیمت آنها بالا رفت و دیگر فقیران قادر به خرید آن نبودند، پس این غذا فقط در سبد غذایی ثروتمندان جای می گرفت.
مردم ۱۰۰ سال پیش به هیچ عنوان به گوجه لب نمیزدند و از آن به عنوان «سیب سمی» یاد می کردند. علت این نام می تواند به دلیل رنگ قرمز آن که یاد آور رنگ خون برایشان بوده،باشد؛ اما تمام این تصورات فقط به علت ترس از ناشناختهها بوده است.
اما حالا گوجه عضو ثابت آشپزخانه ها است و تقریبا از سالاد گرفته تا املت، آبگوشت و پیتزا،از گوجه استفاده میکنیم.
لابستر یا همان شاه میگو غذایی است که مردم در گذشته فقط به زندانیان میدادند و خودشان از آن نمیخوردند.
این غذا به علت نداشتن شکل دلچسب و پوستهی سخت برای خیلی از مردم قابل پذیرش نیست؛ اما به علت خواص فراوانی که دارد تا چند سال آینده می تواند در هرم غذایی ما، در طبقه غذاهای دریایی، جای گیرد.
کلم پیچ سبز نوعی تلخی دارد که در گذشته تنها کسانی که به دنبال ماجراجویی بودند از این غذا میخوردند؛ اما در حال حاضر کلمپیچ در همهی غذاهای مدرن سالم وجود دارد.
شاید دلیل بیمیلی مردم در گذشته به کلم پیچ،به این علت بوده است که آنها اکثرا سبزیجات را خام میخوردند و کلم در حالت خام با ذائقهها متناسب نبوده است.
زمانی که سیبزمینی به عنوان غذا در اروپا معرفی شد خانوادههای سلتنطی و دهقانان که در گذشته خانوادههای اصیل و ثروتمند بودن به آن دست نزدند.
بعد از گذشت زمانی، سیبزمینی جزو غذای اصلی این خانوادهها شد.
کاکائو اکنون طرفداران فراوانی دارد. بهتر است بدانیم کاکائوهایی که ما میخوریم محصولات فراوری شده است و کاکائو خالص خیلی تلخ است که در آن دوران به ذائقهی همه خوش نمیآمده.
در یک قرن پیش هیچ کسی با استخوان و گوشتهای به آن چسبیده غذا درست نمیکرد؛ چرا که آنها از استخوانها برای غذا دادن به سگها و حیوانات دیگر استفاده میکردند؛ اما امروزه از آن به علت خواصی که دارد در بسیاری از غذاهایمان استفاده میکنیم.
این نان در قرن پیش تنها مخصوص فقرا بود؛ اما درحال حاضر به دلیل شناسایی خواص،از آن استفاده می شود.
امروزه از کینوآ به جای برنج استفاده میشود که خواصی بیشتر از برنج دارد و به ذائقه برخی خیلی خوشمزهتر است.
در حدود یک قرن پیش تنها مردمان بومی از این غذا میخوردند و میدانستند که مقوی است.
در دهه۱۹۷۰ به عنوان یک غذای سالم عرضه شد اما استقبال چندانی از آن نشد.
اما درحال حاضر،دلیل استفاده از کینوآ، مواد معدنی و ویتامینهای موجود در آن است.
در دهه ۱۸۰۰ تقریبا تمام غذاها از سوپ گرفته تا غذاهای برنجی، با چربیهای حیوانی درست میشد. همراه با انقلاب صنعتی و تبلیغاتی که درباره استفاده از چربیهای گیاهی مانند روغن آفتابگردان، زیتون و دیگر گیاهان شد، دیگر کمتر کسی راضی به استفاده از چربی حیوانی به علت بوی بد و مضرات آن برای قلب، شد.