یکی از خوردنیهای موجود در سفره ایرانیان از زمانهای دور تاکنون که جزو جدانشدنی سفره کدبانوهای ایرانی بوده، انواع و اقسام ترشیجات (هفتابیجار، سیرترشی، ترشی لیته، ترشک، لواشک و…) است.
مصرف ترشیجات بهنوبه خود از اصولی برخوردار است که خواندن این مطلب، میتواند نگرش خوانندگان را تغییر دهد؛ ترشیجاتی از قبیل هفتبیجار، سیرترشی، ترشی لیته و سایر اقلام دیگر از ترشیجات از نظر تقسیمبندی نه جزو غذا محسوب میشوند و نه تأثیر دارویی دارند بلکه باید بهعنوان چاشنی غذاهای مختلف همراه با غذا بهمقدار کم مصرف شوند.
مصرف زیاده از حد و غیراصولی ترشیجات نهتنها مفید نیست بلکه میتواند منبعث بیماریها و امراض مختلف در مصرفکنندگان آن شود؛ مصرف غیراصولی ترشیجات اگر در دوران جوانی مشکلی ایجاد نکند قطعاً در دوران میانسالی و پیری گریبانگیر خواهد بود.
نکته مهمی که همگان باید به آن اهتمام داشته باشند این است که مصرف ترشیجات از اصول مهمی برخوردار است؛ برای هر غذایی باید ترشیجات متناسب با آن غذا را انتخاب کرد چون ترشیجات اگر بهدرستی انتخاب نشوند، نهتنها مفید واقع نمیشوند بلکه میتوانند تأثیرات منفی روی خوراکیها داشته باشند.
از نظر موقعیت زمانی، زمان مصرف ترشیجات، سهماهه زمستان و ماه اول بهار است؛ از خوردن ترشیجات در فصل تابستان و پاییز باید پرهیز کرد چون از نظر طب سنتی ایران، غذاهای فصل زمستان باید دارای طبع گرم باشند لذا توصیه میشود کنار غذاهای با طبع گرم و خشک، مصرف ترشیجات را برنامهریزی کرد.