زخم پا یکی از عوارض شایع دیابت است که با روش هایی مانند رژیم غذایی، ورزش و درمان با انسولین قابل کنترل نیست، زخم ها در نتیجه شکستن بافت پوست و نمایان شدن لایه های زیرین ایجاد می شوند و آنها بیشتر در زیر انگشتان شست پا و لا به لای انگشتان پا دیده می شوند و می توانند پاهای شما را تا استخوان ها تحت تاثیر قرار دهند. همه افراد مبتلا به دیابت ممکن است دچار زخم پا شوند، اما مراقبت خوب از پا می تواند به پیشگیری از آن کمک کند، بنابراین با ما همراه باشید تا با زخم پای دیابتی بیشتر آشنا شویم.
یکی از اولین نشانه های زخم پا، ترشح از پا است که ممکن است جوراب های شما را لکه دار کند یا در کفش شما نشت کند. تورم غیر معمول، تحریک، قرمزی، و بوهای یک پا یا هر دو پا نیز از علائم اولیه شایع هستند. مشهودترین علامت زخم پا، بافت سیاه (به نام اسکار) اطراف زخم است. این به دلیل عدم وجود جریان خون سالم در ناحیه اطراف زخم ایجاد می شود.
گانگرن جزئی یا کامل، که به مرگ بافت به دلیل عفونت اشاره دارد، می تواند در اطراف زخم ظاهر شود. در این حالت، ترشحات بدبو، درد و بی حسی ممکن است رخ دهد.
علائم زخم پا همیشه واضح نیست. گاهی اوقات، حتی تا زمانی که زخم عفونی نشده باشد، علائم زخم را نشان نمی دهید. در صورت مشاهده هرگونه تغییر رنگ پوست، به خصوص بافتی که سیاه شده است، یا احساس درد در اطراف ناحیه ای که به نظر می رسد پینه یا تحریک شده است، با پزشک خود صحبت کنید.
پزشک شما احتمالا با استفاده از سیستم طبقه بندی زخم واگنر، شدت زخم را در مقیاس 0 تا 5 تشخیص می دهد:
0 : بدون ضایعات باز؛ ممکن است ضایعه بهبود یافته باشد.
1 : زخم سطحی بدون نفوذ به لایه های عمیق تر.
2 : زخم عمیق تر، رسیدن به تاندون و استخوان یا کپسول مفصلی.
3 : درگیری بافت های عمیق تر، همراه با آبسه، استئومیلیت یا تاندونیت
4 : گانگرن در بخشی از جلوی پا یا پاشنه.
5 : درگیری گانگرونی گسترده در کل پا.
زخم در افراد مبتلا به دیابت بیشتر به دلایل زیر ایجاد می شود:
• گردش خون ضعیف
• قند خون بالا (هیپرگلیسمی)
• آسیب عصبی
• پا زخم شده یا آسیب دیده
گردش خون ضعیف، نوعی بیماری عروقی است که در آن خون به طور موثر به پاهای فرد جریان نمی یابد. گردش خون ضعیف همچنین می تواند بهبود زخم را دشوارتر کند.
سطوح بالای گلوکز، می تواند روند بهبود زخم پای دیابتی را کند کند، بنابراین مدیریت قند خون بسیار مهم است. افراد مبتلا به دیابت نوع 2 و سایر بیماری ها اغلب برای مقابله با عفونت های ناشی از زخم ها با دشواری بیشتری رو به رو می شوند.
آسیب عصبی، یک اثر طولانی مدت است و می تواند منجر به از دست دادن احساس در پاهای فرد شود. اعصاب آسیب دیده می توانند احساس سوزن سوزن شدن و دردناکی داشته باشند. آسیب عصبی حساسیت به درد پا را کاهش می دهد و منجر به زخم های بدون درد می شود که می تواند باعث ایجاد زخم شود.
زخم ها را می توان با تخلیه از ناحیه آسیب دیده و گاهی اوقات یک توده قابل توجه که همیشه دردناک نیست، شناسایی کرد.
همه افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر زخم پا هستند که می تواند دلایل مختلفی داشته باشد. برخی از عوامل می توانند خطر ابتلا به زخم پا را افزایش دهند، از جمله:
• کفش نامناسب یا بی کیفیت
• عدم رعایت بهداشت (عدم شستشوی منظم یا کامل یا خشک نکردن پاها پس از شستن)
• کوتاه کردن نامناسب ناخن پا
• مصرف الکل
• بیماری چشمی ناشی از دیابت
• بیماری قلبی
• بیماری کلیوی
• چاقی
• مصرف دخانیات (ممانعت از گردش خون)
زخم پای دیابتی نیز در مردان مسن بیشتر شایع است.
برای جلوگیری از درد ناشی از زخم، کمتر راه بروید. به این حالت تخیله بار می گویند و برای همه اشکال زخم پای دیابتی مفید است. فشار ناشی از راه رفتن می تواند عفونت را بدتر کرده و زخم را گسترش دهد.
پزشک ممکن است پوشیدن اقلام خاصی را برای محافظت از پاهای فرد توصیه کند:
• کفش های طراحی شده برای افراد مبتلا به دیابت
• بریس های پا
• کفش های مناسب برای جلوگیری از میخچه و پینه
• جوراب های فشرده سازی
پزشکان می توانند زخم های پا را با دبریدمان، برداشتن پوست مرده یا اجسام خارجی که ممکن است باعث ایجاد زخم شده اند، از بین ببرند.
عفونت یکی از عوارض جدی زخم پا است و نیاز به درمان فوری دارد. همه عفونت ها یکسان درمان نمی شوند.
بافت اطراف زخم ممکن است به آزمایشگاه فرستاده شود تا مشخص شود کدام آنتی بیوتیک به فرد کمک می کند. اگر پزشک مشکوک به عفونت جدی باشد، ممکن است برای بررسی علائم عفونت استخوانی رادیوگرافی تجویز کند.
از عفونت زخم پا می توان با موارد زیر پیشگیری کرد:
• شسشتوی پا
• ضدعفونی کردن پوست اطراف زخم
• خشک نگه داشتن زخم با تغییر مکرر پانسمان
• درمان های آنزیمی
• پانسمان های حاوی آلژینات کلسیم برای مهار رشد باکتری ها
اگر عفونت حتی پس از درمان های پیشگیرانه یا ضد فشاری پیشرفت کند، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک، ضد پلاکت یا داروهای ضد انعقاد را برای درمان زخم فرد تجویز کند.
بسیاری از این آنتی بیوتیک ها به استافیلوکوکوس اورئوس، باکتری هایی که باعث عفونت استاف یا استرپتوکوک بتا همولیتیک می شوند، حمله می کنند.
با پزشک خود در مورد سایر بیماری هایی که دارید صحبت کنید که ممکن است خطر ابتلا به عفونت های این باکتری های مضر را افزایش دهد، از جمله HIV و مشکلات کبدی.
پزشک ممکن است به فرد توصیه کند که برای زخم خود به دنبال کمک جراحی باشد. جراح می تواند با تراشیدن استخوان یا از بین بردن ناهنجاری های پا مانند بونیون یا انگشت چکشی به کاهش فشار اطراف زخم کمک کند.
شما احتمالا نیازی به جراحی روی زخم خود نخواهید داشت. با این حال، اگر هیچ گزینه درمانی دیگری نمی تواند به بهبود زخم کمک کند، جراحی می تواند از بدتر شدن زخم یا قطع عضو جلوگیری کند.
آنچه در این مقاله بدان پرداخته شد، خلاصه ای از آشنایی با زخم پای دیابتی و دلایل بروز آن می باشد. امروزه به دلیل سبک زندگی نادرست، آمار ابتلا به دیابت و به دنبال آن بروز زخم پای دیابتی افزایش پیدا کرده است، بنابراین بهتر است با روش های مناسب از این زخم جلوگیری کنیم و همچنین در صورت بروز، بتوانیم به خوبی عفونت را مدیریت کرده و از گسترش آن جلوگیری کنیم. همچنین، هرگونه نگرانی پا را با پزشک خود در میان بگذارید تا مطمئن شوید که مشکل جدی نیست، زیرا زخم های عفونی در صورت نادیده گرفتن می توانند منجر به قطع عضو شوند.
شرکت گردشگری سلامت ارماطب، ارائهدهنده خدمات سلامت از سوی برترین کارشناسان و مجربترین کادردرمان است و با در اختیارداشتن پرستاران توانمند که زیر نظر بهترین پزشکان اصول لازم و حرفه ای پرستاری را فراگرفته اند، می تواند در ارائه خدمات پانسمان از زخم در منزل و مشاوره پیرامون مراقبت ها بعد از ابتلا با زخم به خصوص زخم پای دیابتی به شما عزیزان کمک رساند.
بنابراین در صورت نیاز، و همچنین برای آگاهی از هزینه های مربوط به خدمات مربوط به مراقبت از زخم پای دیابتی در منزل و حق بیمه ای که میتواند برای شما مفید باشد، از طریق راه های ارتباطی مندرج در سایت با کارشناسان ما در ارماطب در ارتباط باشید:
مقالات مرتبط: