سندرم تونل کارپال یکی از شایع ترین مشکلاتی است که دست را تحت تاثیر قرار می دهد. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است درد، بی حسی و ضعف عمومی را در دست و مچ احساس کنند. گزینه های درمانی مانند آتل مچ دست می تواند برای درمان استفاده شود .جراحی گزینه دیگری برای تونل کارپال است. سندرم تونل کارپال یک بیماری شایع است که باعث درد، بی حسی، گزگز و ضعف در دست و مچ می شود. زمانی اتفاق میافتد که فشار داخل مچ بر روی عصبی به نام عصب مدیان افزایش یابد. این عصب به انگشت شست، اشاره و میانی و نیمی از انگشت حلقه حس می شود . انگشت کوچک معمولاً تحت تأثیر قرار نمی گیرد.
خیر. بسیاری از افراد مبتلا به سندرم تونل کارپال هرگز کار اداری انجام نداده اند یا در خط مونتاژ کار نکرده اند. افرادی که مچ دست و دست خود را به طور مکرر در محل کار و بازی استفاده می کنند، تحت تاثیر این بیماری قرار می گیرند. هر کسی ممکن است به سندرم تونل کارپال مبتلا شود، اما قبل از 20 سالگی غیرعادی است. احتمال ابتلا به سندرم تونل کارپال با افزایش سن افزایش مییابد.
افرادی که در معرض خطر سندرم تونل کارپال هستند کسانی هستند که فعالیت ها یا کارهایی را انجام می دهند که شامل استفاده مکرر از انگشت است. حرکاتی که می تواند افراد را در معرض خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال قرار دهد عبارتند از:
نیروی زیاد (چکش کاری)
استفاده طولانی مدت
حرکات شدید مچ دست
لرزش
بسیاری از عوامل دیگر نیز می توانند در ایجاد سندرم تونل کارپ نقش داشته باشند. این عوامل می تواند شامل موارد زیر باشد:
1. وراثت
2. بارداری
3. همودیالیز
4. شکستگی و دررفتگی مچ دست
5. تغییر شکل دست یا مچ دست
6. بیماری های آرتریت مانند آرتریت روماتوئید و نقرس
7. عدم تعادل هورمونی غده تیروئید (کم کاری تیروئید)
8. دیابت
9. اعتیاد به الکل
10. توده (تومور) در تونل کارپال
11. سن بالاتر
12. رسوبات آمیلوئید (یک پروتئین غیر طبیعی)
سندرم تونل کارپال نیز در زنان شایع تر از مردان است.
سندرم تونل کارپال زمانی ایجاد می شود که فضا (تونل کارپال) در مچ دست باریک شود. این به عصب میانی و تاندونها (که در داخل تونل کارپال واقع شدهاند) فشار میآورد و باعث تورم آنها میشود که حس انگشتان دست و دست را قطع میکند.
در حالی که سندرم تونل کارپال یک بیماری شایع است، مجموعه علائمی متفاوت از بسیاری از منابع دیگر درد دست دارد. در واقع چندین بیماری مشابه وجود دارد که باعث درد دست می شود. این شامل:
تاندونوز : وضعیتی که در آن تورم (التهاب) مچ دست و پایه شست را تحت تأثیر قرار می دهد. در این شرایط، وقتی مشت میکنید و یا با کسی دست می هید احساس درد میکنید.
آرتریت: این یک اصطلاح کلی برای بسیاری از شرایطی است که باعث سفتی و تورم در مفاصل شما می شود. آرتریت می تواند مفاصل زیادی را در بدن شما تحت تاثیر قرار دهد .
علائم معمولاً به آرامی شروع می شوند و در هر زمانی ممکن است رخ دهند. علائم اولیه عبارتند از:
1. بی حسی در شب
2. سوزن سوزن شدن و یا درد در انگشتان (به ویژه انگشت شست، اشاره و انگشت میانی)
در واقع، از آنجایی که برخی از افراد با مچ های خمیده می خوابند، علائم شبانه رایج است و می تواند افراد را از خواب بیدار کند. این علائم شبانه اغلب اولین علائم گزارش شده است. تکان دادن دست ها به تسکین علائم در مراحل اولیه بیماری کمک می کند.
علائم رایج در طول روز می تواند شامل موارد زیر باشد:
1. سوزن سوزن شدن در انگشتان
2. کاهش احساس در نوک انگشتان
3. مشکل در استفاده از دست برای کارهای کوچک، مانند:
4. دست زدن به اشیاء کوچک
5. گرفتن فرمان برای رانندگی
6. احساس ناراحتی در دست گرفتن کتاب برای خواندن
7. نوشتن
8. سخت شدن در استفاده از صفحه کلید کامپیوتر
با بدتر شدن سندرم تونل کارپ، علائم ثابت تر می شوند. این علائم می تواند شامل موارد زیر باشد:
1. ضعف در دست
2. ناتوانی در انجام کارهایی که نیاز به حرکات ظریف دارند (مانند بستن دکمه های پیراهن)
3. انداختن اجسام
4. در شدیدترین حالت، اندازه ماهیچه های پایه شست به وضوح کوچک می شود (آتروفی)
ابتدا پزشک علائم، سابقه پزشکی شما را بررسی می کند و شما را معاینه می کند. در مرحله بعد، آزمایشاتی انجام می شود که ممکن است شامل موارد زیر باشد:
علامت تینل: در این آزمایش، پزشک روی عصب میانی مچ دست ضربه می زند تا ببیند که آیا احساس سوزن سوزن شدن در انگشتان دست ایجاد می کند یا خیر.
تست خمیدگی مچ دست (یا تست فالن): در این تست، بیمار آرنج های خود را روی میز قرار می دهد و اجازه می دهد مچ دست آزادانه به جلو بیفتد. افراد مبتلا به سندرم تونل کارپال در عرض 60 ثانیه بی حسی و گزگز در انگشتان دست را تجربه خواهند کرد. هر چه علائم سریعتر ظاهر شوند، سندرم تونل کارپال شدیدتر می شود.
اشعه ایکس: در صورت وجود محدودیت در حرکت مچ، یا شواهدی از آرتریت یا تروما، ممکن است عکسبرداری با اشعه ایکس از مچ دست تجویز شود.
الکترومیوگرافی و مطالعات هدایت عصبی: این مطالعات تعیین میکنند که عصب مدیان چقدر خوب کار میکند و چگونه حرکات عضلانی را کنترل میکند.
سندرم تونل کارپال را می توان به دو روش درمان کرد: غیر جراحی یا با جراحی. هر دو رویکرد مزایا و معایبی دارند. به طور معمول، درمانهای غیرجراحی برای موارد خفیف تر استفاده میشود و به شما امکان میدهد بدون وقفه به فعالیتهای روزانه خود ادامه دهید. درمان های جراحی می تواند در موارد شدیدتر کمک کند و نتایج بسیار مثبتی داشته باشد.
معمولاً ابتدا درمان های غیرجراحی اول امتحان می شوند. درمان با:
1. بستن آتل مچ در شب
2. مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن
3. تزریق کورتیزون
سایر درمان ها بر روش هایی برای تغییر محیط برای کاهش علائم تمرکز دارند. این تغییرات اغلب در محل کار دیده می شود. این تغییرات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
صندلی خود را بالا یا پایین بیاورید
حرکت صفحه کلید کامپیوتر
تغییر موقعیت دست مچ در حین انجام فعالیت ها
استفاده از آتلها، تمرینات و درمانهای حرارتی توصیه شده توسط پزشک یا فیزیوتراپ
زمانی که سندرم تونل کارپال به درمانهای غیرجراحی پاسخ نمیدهد یا قبلاً شدید شده باشد، جراحی توصیه میشود. هدف از جراحی افزایش اندازه تونل به منظور کاهش فشار روی اعصاب و تاندون هایی است که از فضا عبور می کنند. این کار با برش (آزاد کردن) رباطی که تونل کارپال را در پایه کف دست می پوشاند انجام می شود. این رباط را رباط عرضی کارپال می نامند.
اگر جراحی دارید، می توانید انتظار داشته باشید:
یک عمل سرپایی است که در آن بی هوش نیستید، اما بی حسی موضعی برای شما استفاده می شود. در برخی موارد نیز ممکن است فرد بی هوش شود با توجه تشخیص پزشک این کار صورت می گیرد.
حدود 24 تا 72 ساعت پس از جراحی احساس ناراحتی مختصری داشته باشید.
10 تا 14 روز پس از جراحی بخیه های خود را می کشید . استفاده از دست و مچ برای فعالیت های روزمره به تدریج با استفاده از برنامه های ورزشی خاص ترمیم می شود.
برای حدود چهار تا شش هفته قادر به انجام فعالیت های سنگین تر با دست آسیب دیده نمی باشید. زمان بهبودی بسته به سن، سلامت عمومی، شدت سندرم تونل کارپال و مدت زمانی که علائم داشتید متفاوت است.
پیشگیری از سندرم تونل کارپال ممکن است دشوار باشد. این عارضه می تواند ناشی از فعالیت های مختلف در زندگی روزمره افراد باشد که پیشگیری از آن می تواند چالش برانگیز باشد. تغییرات محل کار - نشستن مناسب، قرار دادن دست و مچ - می تواند به کاهش برخی از عواملی که می تواند منجر به سندرم تونل کارپال شود کمک کند. سایر روش های پیشگیری عبارتند از:
1. با مچ دست صاف بخوابید
2. هنگام استفاده از ابزار، مچ دست خود را صاف نگه دارید
3. از خم کردن و باز کردن مکرر مچ دست خودداری کنید
4. کاهش گرفتن مکرر وسیله های سنگین با مچ دست در حالت خمیده
5. استراحت مکرر بعد از فعالیت های تکراری
6. انجام تمرینات آماده سازی قبل از ورزش های حرفه ای
جراحی سندرم تونل کارپال موفقیت بسیار بالایی دارد و بیش از 90 درصد است. بسیاری از علائم پس از درمان به سرعت از بین می روند، از جمله احساس سوزن سوزن شدن در دست ها و بیدار شدن در شب. رفع بی حسی ممکن است بیشتر طول بکشد، حتی تا سه ماه.
ارماطب مجموعه پزشکی با داشتن پزشکان و متخصصان شما را در تشخیص و بهبودی زود تر در بیماری ها کمک می کند همچنین با استفاده از مقالات می توانید آگاهی خود را در این زمینه بالا ببرید .